با سلام خدمت همراهان همیشگی وب سایت پرنیان طرح

با یکی دیگر از مقالات برنامه نویسی در خدمت شما هستیم.

در مقالات قبلی:

•   با مراحل توسعه یک نرم افزار آشنا شدیم.
• قدم به قدم، برنامه نویسی به یک زبان دلخواه را آموختیم.
• آموختیم چگونه مهندس کامپیوتر شویم.
• الگوریتم فکری برنامه نویسان را یادگرفتیم و دانستیم چطور مانند یک برنامه نویس فکر کنیم.
• و دانستیم چطور در برنامه نویسی ماهر شویم.

امروز میخواهیم درباره این مسئله صحبت کنیم که چطور با همراهی یک فرد دیگر ، برنامه نویسی کنیم.

با وجود مهارت بالا در برنامه نویسی ، ممکن است گاهی نیاز داشته باشید تا یک همکار در کنار شما باشد و در حل مسایل، کدنویسی، تحلیل مراحل و… شما را راهنمایی و همراهی کند.

در این مقاله قصد داریم شما را با روشی بنام جفت نویسی یا Pair programming آشنا کنیم.

همراه پرنیان باشید.

قدم اول

قبل از نشستن سر برنامه، با یک کار مناسب و معقول شروع کنید

کار یا Task، باید کاری باشد که شما اطمینان داشته باشید که می توانید طی یک یا دو ساعت انجام دهید.

به عنوان مثال ، “سابقه نگهداری” را به کد پایگاه داده متحرک اضافه کنید. “

میتوان گفت قبل از شروع کدنویسی،توصیف کردن آنچه می خواهید انجام دهید، یک کار مفید است.

قدم دوم

در هر زمان با یک هدف کوچک موافقت کنید.

چیزی که می توانید طی چند دقیقه کامل کنید.

 بیان مشکل به صورت کلمات با شخص دیگر، به تمرکز ذهن شما و تعامل با ذهن شریک کدنویسی شما کمک می کند.

همچنین تضمین می کند که شما هر دو بدانید که در حال حاضر روی چه چیزی کار می کنید.

قدم سوم

به شریک کدنویسیتان تکیه کنید. و همچنین او را ساپورت کنید.

• وقتی تایپ کننده کدها هستید ، هرچه سریع تر هدف کوچک خود را تکمیل کنید ، و از مشکلات بزرگتر چشم پوشی کنید.

به شریک کدنویسیتان که در حال حاضر نقش ناظر را برعهده دارد، اعتماد کنید.

اعتماد داشته باشید که او می تواند شبکه ایمنی شما باشد.

• زمانی که نقش ها عوض شدند، و شما ناظر شدید، کدهایی که تایپیست می نویسد را بخوانید.

در حال حاضر کار شما بررسی کدها است.

شما باید توجه کامل داشته باشید . با این هدف که اجازه ندهید چیزی از نگاهتان دور بماند.

به اشکالات احتمالی ، مسائل بزرگتر و راه های ساده سازی یا بهبود طرح فکر کنید.

بلافاصله خطاها و کدی را که قابل خواندن نیستند،بیابید و آنها را حل کنید.

صبر کنید تا هدف کوچک فعلی انجام شود ، وبعد  موضوعات و ایده های بزرگتری را برای بهبود طراحی مطرح کنید.

این کارها را برای بعد بگذارید،  تا تایپیست بتواند روی کار کوچک فعلی متمرکز شود.

به عنوان مثال ، اگر می بینید که کد فعلی نتوانسته است یک ورودی تهی را به حساب آورد ، روی یک تکه کاغذ بنویسید ، “اضافه کردن تست واحد برای ورودی تهی”.

• وقتی ناظر هستید ، کد را دیکته نکنید.

تایپیست باید به طور جدی در مورد چگونگی دستیابی به کار فعلی فکر کند ، نه فقط تایپ کردن منفعلانه.

 و به عنوان ناظر ، باید از این واقعیت استفاده کنید که نیازی به ابداع جزئیات کوچک نیست.

 شما می توانید و باید در سطح بالاتر فکر کنید.

مثلا به جای گفتن “بسیار خوب حالا بنویس’ …if (s == NULL) { return ‘ ، بهتر است بگویید، “درست به نظر می رسد، چطور است حالا به پرونده ای که مقدار تهی محاسبه می کند، رسیدگی کنیم؟”

قدم چهارم

زیاد صحبت کنید.

آنچه را که می خواهید انجام دهید بگویید.

یک ایده اجرای بخواهید.

روش بهتری برای حل مشکل موجود بپرسید.

ایده های جایگزین را مطرح کنید.

به ورودی های احتمالی اشاره کنید که کد آن را پوشش نمی دهد.

نام واضح تری برای متغیرها پیشنهاد کنید.

راه هایی برای اجرای کد در مراحل کوچکتر پیشنهاد کنید.

به تایپیست بگویید که اندکی دانش API را در لحظه ای که به آن احتیاج دارید ، داشته باشد و…

البته زیاد هم گوش کنید

دو برنامه نویس زمانی میتوانند خوب همکاری کنند که، تقریباً بدون توقف با هم صحبت کنند.

در اینجا موارد متداول برای صحبت کردن ذکر شده است:

• فکر می کنید این یک آزمون معتبر است؟
• آیا این به نظر شما صحیح است؟
• بعدی چیست؟
• به من اعتماد کن (از این جمله زمانی استفاده کنید که،نوشتن یک کد کوتاه برای بیان نظرتان در مورد یک مسئله، خیلی راحت تر از بلند کردن صدایتان در مورد آن است)
  

قدم پنجم

مرتبا همگام سازی کنید.

ممکن است پیش بیاید ، در حین کار، متوجه شوید که با شریک کدنویسیتان همگام نیستید.

ممکن است درباره کاری که همکارتان انجام می دهد، مطمئن نباشید یا در مورد کار فعلی ، خیلی واضح و روشن نباشید.

این امر ، طبیعی است.

وقتی این وضعیت اتفاق افتاد، دوباره شروع به همگام شدن با شریکتان شوید.

نکته مهم برای همکاری خوب ، همگام سازی بسیار زیاد است — آن هم در عرض چند ثانیه یا یک دقیقه اول که متوجه شدید از همگام سازی خارج شده اید.

اگر ۵دقیقه یا بیشتر از آخرین همگام سازی شما گذشته است، احتمال اینکه شما به تنهایی در حال کدنویسی باشید افزایش می یابد.

زیرا این همگام سازی مکرر است که باعث هم افزایی یک همکاری خوب می شود.

• وقتی که زمان دارید و امکانش موجود است ، درباره کارهایی که می خواهید انجام دهید ، صحبت کنید.

با این وجود بهتر است ، از شریکتان بپرسید. به عنوان مثال ، “آیا اکنون تست مورد تهی را بنویسیم؟

با این حال ، گاهی اوقات ، برای درک کدی که مد نظرتان است، باید کد بنویسید ، و این اشکالی ندارد.

سپس می توانید بگویید که در حال تایپ این کد هستید:

مثلا :“من باید این را تایپ کنم تا ببینم ایده خوبی است.”

هرچند که بهتر است دستیابی به این نوع کاوشها برای کمتر از یک دقیقه باشد.

• وقتی شریک تان سؤال می کند که آیا شما با چیزی موافقید ، مانند “آیا اکنون تست مورد تهی را بنویسیم؟” یا “من فکر می کنم اکنون می توان این روش را حذف کرد. آیا موافق هستید؟” ، “بله” یا “نه” را واضح و سریع بگویید.
• خوب است که صفحه کلید را خیلی سریع به عقب و جلو بکشید.

به عنوان مثال ، بعضی اوقات “نوشتن” چیزی یا تایپ کردن کد ، بسیار ساده تر از تلاش برای توضیح با صدای بلند است.

بنابراین اجازه دهید ناظر صفحه کلید را بگیرد و تایپ کند.

سپس می توانید به عقب برگردید ، یا به ناظر اجازه دهید تایپ کند. هر کدام از این روش ها که به نظرتان درست تر آمد، انجام دهید.

قدم پبجم جفت نویسی

قدم ششم

لحظه ای را برای جشن گرفتن به محض انجام وظایف و رفع مشکلات اختصاص دهید.

به عنوان مثال هر بار که موفق می شوید ، یک تست را به درستی پشت سر بگذارید، به خودتان امتیاز مثبت پنج بدهید.

اگر هر بار که یک تست برای شناخت خطاها انجام می دهید، امتیاز مثبت پنج بگیرید، می توان گفت که واقعا وارد شیار برنامه نویسی مشترک، و طراحی تست محور شده اید.

قدم هفتم

اغلب، نقش ها را بین خودتان سوئیچ کنید. حداقل هر ۳۰دقیقه یک بار.

این کار هر دو شما را به طور کامل درگیر می کند.

در این صورت،هر دو شما با جزئیات سطح پایین و هدف بزرگ و اصلی هماهنگ هستید.

همچنین تایپ کردن مداوم و یکسره ، خسته کننده است.

و البته  حفظ هوشیاری لازم برای نقش ناظر، به مدت بیش از نیم ساعت نیز سخت است.

تغییر نقش ها شما را شارژ می کند